Parafia Św. Ludwika we Włodawie

Patron parafii

W Polsce są cztery kościoły pod wezwaniem świętego Ludwika. Dla porównania Katarzyna Aleksandryjska patronuje ponad dwustu świątyniom, Jan Chrzciciel czterystu. Można by wymieniać jeszcze wielu świętych bardziej znanych i czczonych w naszym kraju niż żyjący w XIII wieku potomek Hugona Kapeta. Kim zatem był ten tak rzadko widziany na polskich ołtarzach patron barokowego kościoła we Włodawie?

Urodził się około 1214 roku w rodzinie panującej we Francji. Wstąpił na tron w 1226 roku jako Ludwik IX. Z powodu młodego wieku faktyczne rządy objął później, bo w 1242 roku. Jako monarcha zreformował administrację, powołując radę królewską złożoną z najmożniejszych wasali i możnowładców. Usprawnił sądownictwo i przeprowadził reformę monetarną. Spacyfikował bunt baronów wywołany przez roszczącą pretensje do francuskich ziem Anglię. Typowy życiorys króla. Cóż więc spowodowało, że w 1297 roku papież Bonifacy VIII, zaledwie 27 lat po jego śmierci wpisał go w poczet zbawionych? Odpowiedzi można znaleźć różne: powody polityczne, średniowieczna mentalność, która w uczestniku i współorganizatorze dwóch wypraw krzyżowych kazała widzieć wzór cnót. Sprawiedliwość domaga się spojrzenia na postać króla z jeszcze jednej strony, wykluczającej utarty pogląd, że moralność nie dotyczy rządzących. Król, który prowadził dobre życie. Czy ktoś taki nie jest aktualnym wzorem dla wielu współczesnych mieszkańców ziemi. Z pewnością powinien być.

Patronat włodawskiej świątyni nie jest jednak efektem nabożeństwa miejscowej ludności do świętego Ludwika, lecz wynika z decyzji fundatora kościoła.

Ludwik był synem króla Francji Ludwika VIII i św. Blanki Kastylijskiej. Urodził się w Poissy, 25 kwietnia 1215 roku. Miał 12 lat, gdy zmarł jego Ojciec król Ludwik VIII. Po śmierci władcy, zgodnie ze zwyczajem panującym we Francji, królem stawał się najstarszy syn. Jednak ze względu na młody wiek Ludwik nie mógł jeszcze rządzić. Rolę władcy pełniła wiec jego świątobliwa matka. Rządy sprawowała bardzo mądrze i skutecznie i to tak podczas niepełnoletniości Ludwika, jak i później gdy syn jako krzyżowiec walczył w obronie Ziemi Świętej. W wieku 19 lat poślubił Małgorzatę z Prowansji, z którą maił później jedenaścioro dzieci.

Świętość bez kompromisów

Cnota każdego z nas jest umacniana przez łaskę, osiągana poprzez modlitwę, posłuszeństwo i wierność swym obowiązkom. Jednak swą świętość Ludwik zawdzięczał w dużej mierze swej pobożnej matce, królowej św. Blacne Kastylijskiej. To ona zadbała o właściwy klimat dla duchowego i moralnego rozwoju młodego króla. W tej atmosferze rósł zresztą nie tylko przyszły Święty i król Francji, ale również siostra Ludwika Izabella - która także poświęciła swe życie Bogu i została ogłoszona błogosławioną.

Święty Ludwik był wierny przykazaniu, jakie wypowiedziała jego matka: "Wolałabym widzieć cię martwego u moich stóp niż popełniającego jeden grzech śmiertelny". Jest to przykład pięknego radykalizmu ludzi tamtej epoki. Na najwyższym miejscu w swym życiu stawiali oni Pana Boga i Jego prawa, nawet gdyby za taką postawę trzeba było ponieść śmierć. Biografowie Ludwika IX piszą o wielu godzinach, jakie spędzał na modlitwach, postach i pokucie. Recytował brewiarz i wysłuchiwał przynajmniej dwie Msze Święte dziennie. Nigdy nie zaniedbywał swych obowiązków, które postrzegał, jako część swego chrześcijańskiego powołania. Taki tryb życia musiał rodzić wspaniałe owoce.

Jednym z podstawowych obowiązków władzy jest troska o sprawiedliwość i ład w państwie. Święty Ludwik wiedział o tym doskonale i swe obowiązki starał się wypełniać po ojcowsku. Był wielkim miłośnikiem sprawiedliwości. Przechowały się podania o jego wielkiej znajomości prawa i o niespotykanej, salomonowej wprost, zdolności sprawiedliwego rozwiązywania sporów. Popularne są obrazy przedstawiające Świętego Ludwika siedzącego na dębie rozstrzygającego spory swoich poddanych. Święty Ludwik, wsłuchując się w naukę Kościoła, ustanowił prawa wymierzone przeciwko prostytucji i lichwie. Sława jego roztropności i sprawiedliwości szerzyła się nawet wśród wrogich muzułmanów, którzy prosili katolickiego władcę o rozstrzyganie swoich sporów ufni, iż ten święty król wyda sprawiedliwy sąd.

Obrońca Kościoła i chrześcijaństwa

Było to bardzo charakterystyczne dla św. Ludwika, by rządzić jak ojciec narodu i jednocześnie pełnić obowiązki wobec całego chrześcijaństwa. Dlatego gdy jego roztropne rządy doprowadziły do pokoju z sąsiadami, król skierował swe myśli ku wyprawom krzyżowym.

W działaniach często rezygnował z własnych korzyści, a w zamian wybierał dla siebie działania wymagające poświęcenia i cierpienia dla dobra Kościoła i Chrześcijaństwa. Ludwika martwił szczególnie fakt iż, miejsca święte Chrześcijaństwa nękane są przez Saracenów. Trapił go los pielgrzymów i chroniących ich rycerzy. Gdy święte miejsca Chrześcijaństwa: Jerozolima, Betlejem i Nazaret dostały się ponownie pod panowanie muzułmanów, papież Innocenty IV w 1245 roku zorganizował Sobór w Lyonie, gdzie ogłoszono kolejna krucjatę. Na jej czele miał właśnie wyruszyć król Francji Ludwik IX. Ludwik leżał ciężko chory i ślubował, iż gdy tylko odzyska zdrowie niezwłocznie wyruszy na wyprawę przeciw poganom. Krucjata ta wyruszyła w 1248 roku. Krzyżowcy postanowili uderzyć w - najważniejsze wtedy ze strategicznych względów miejsce siedzibę sułtana Egiptu, który władał wówczas całą Palestyną. Podczas wyprawy krzyżowcom udało się w 1249 roku, po wspaniałym szturmie zdobyć twierdzę Damiettę, położoną nad wschodnią odnogą Nilu. Wojska chrześcijańskie przekroczyły rzekę na prawy brzeg w pobliżu Kairu i przybyły pod twierdzę Monsurah. Najstarszy brat króla, Robert Artois przekroczył obronny kanał, rozgromił oddział straży i ruszył błyskawicznie, by doszczętnie rozgromić wroga rozłożonego obozem przed murami twierdzy. Jednak zamiast wrócić, by osłaniać przeprawę głównych sił krzyżowców, brat króla zdecydował się na nieroztropny szturm twierdzy. Brawura kosztowała go życie aż 280 rycerzy chrześcijańskich, w większości Templariuszy. Sam król dostał się nawet do niewoli, z której go później wykupiono. Niestety śmierć matki zmusiła go do powrotu do Francji.

Jednakże król ciągle myślał o kolejnej wyprawie. Był ciągle wierny złożonemu ślubowi obrony Ziemi Świętej. Jeździł po całym królestwie i - demonstrując relikwie korony cierniowej - zachęcał poddanych do kolejnej, siódmej wyprawy. Jego starania zakończyły się sukcesem. W 1267 roku wyruszyła kolejna siódma już krucjata. Krzyżowcy, za namową Karola Anjou, postanowili ruszyć nie wprost do Palestyny. Poprzez Sycylię, gdzie zaplanowano było połączenie wojsk Ludwika i Karola, krzyżowcy zdecydowali udać się do Tunisu, skąd lądem ruszyli ku Ziemi Świętej.

Jednak król nie doczekawszy się pomocy swojego brata Karola Anjou władającego Sycylią, postanowił ruszyć w kierunku Ziemi Świętej. Zdobył Kartaginę i udał się dalej, jednak pod Tunisem zachorował na tyfus. Tam też, na skutek choroby, zmarł. Był 25 sierpnia 1270 roku. W 21 lat po śmierci świętego Ludwika muzułmanie zdobyli Akkę - ostatnią twierdzę krzyżowców w Ziemi Świętej.

W trosce o piękno

Był również święty Ludwik wielkim miłośnikiem nauki i sztuki. Szczególnie patronował rozwojowi architektury. Do dziś miliony turystów zachwyca się nieomal niebiańskim pięknem kościoła Saint Chappelle w Paryżu. To dzięki Świętemu Ludwikowi powstał uniwersytet w stolicy Francji. Stał się on znakomitym ośrodkiem naukowym, w którym wspaniale rozwinięto teologię. Na tej właśnie uczelni wykładał sam Doktor Anielski czyli Św. Tomasz z Akwinu, jeden z największych myślicieli w historii ludzkości, czy inny znakomity teolog Święty Bonawentura.

Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmilszych, Mnieście uczynili (Mt 25,40)

Wspaniała katolicka postawa tego władcy przejawiała się także w dziełach miłosierdzia. "Pokój i błogosławieństwo w królestwie przychodzą poprzez ubogich" zwykł mawiać Święty Ludwik. Chorzy jedli przy jego stole, król osobiście mył nogi cierpiącym i ubogim, troszczył się o trędowatych, i codziennie żywił ponad stu nędzarzy. Ufundował wiele szpitali i domów pomocy ubogim, jak na przykład: Dom Felles Dieu dla nawróconych prostytutek; utworzony w 1254 roku dom Quinze-Vingt dla 300 ślepców; szpitale w Pontoise, Vernon, Compeiegne. Warto przy tym nadmienić, iż szpitale, których pogański świat starożytny nie znał, są "wynalazkiem" chrześcijaństwa. Dopiero dzięki Dobrej Nowinie, przyniesionej światu przez Zbawiciela, możliwe stało się budowanie Cywilizacji Miłości, która przejawia się także w bezinteresownej trosce o chorych i cierpiących. Chrześcijanin bowiem żyje słowami Pana Jezusa: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmilszych, Mnieście uczynili (Mt 25,40)

Z dokumentów i pism, jakie po sobie pozostawił, dowiadujemy się, iż ten święty władca, był człowiekiem niezwykle roztropnym i o niewyczerpanej sile, posiadającym nieskazitelne maniery i wspaniały humor. Jego ojcowska postawa wobec poddanych brała się zapewne stąd, iż Ludwik strzegł się od pokusy bycia nadmiernie władczym. Dzięki swoim osobistym cnotom i świętości zbudował prestiż i pozycję monarchii Francuskiej na długie stulecia, do momentu, aż jego potomek król Ludwik XVI został ścięty na gilotynie przez demoniczną rewolucję francuską.

Ludwik IX król Francji został kanonizowany w Orivieto w 1297 roku przez Ojca Świętego Bonifacego VIII.

Z życia parafi

24 Godziny Męki Pańskiej

24 Godziny Męki Pańskiej

Więcej
Rezurekcja

Rezurekcja

W naszej parafii obchodzimy procesję rezurekcyjną w jej właściwym czasie,...

Więcej
Wielki Tydzień

Wielki Tydzień

Wielki Czwartek: Msza Wieczerzy Pańskiej o godz. 18:00 Adoracja...

Więcej